Het leven van een bestuurder

Vrijwilligerswerk gaat niet altijd over rozen. Soms word je uitgedaagd om lastige keuzes te maken of mensen slecht nieuws te brengen. Sommige situaties lijken moedeloos en uitzichtloos. Soms is het stressvol, op andere momenten weer dodelijk vermoeiend en saai.

Toch zijn ruim tienduizend mensen in Nederland vrijwilliger bij Scouting. Ze zijn leiding, klusjesman, projectleider, ITer of bestuurslid. En in sommige gevallen zijn ze het allemaal. Dit is niet alleen een ode aan tienduizend mensen die hun passie, kennis en tijd steken in de ontwikkeling van honderdduizend mensen. Dit is ook een oproep aan jou.

Passie

Het begint met een idee. Vaak een zin die begint met “wat als…”. Plotseling wordt er iemand wakker, “ja, dat is een leuk idee!”. Voordat je het weet rennen er driehonderd zeven tot elf jarigen door de straten van Amersfoort op zoek naar vossen die verkleed door de stad lopen. Aan alles is gedacht, drinken, wat te eten, een vervoersplan, verzamel en vertrek tijden, vossen zijn ingelicht, en natuurlijk voorbereiding voor een calamiteit. Twee EHBOers hangen verveeld een beetje rond bij de centrale post, twee anderen lopen door de stad.

Een week later is het weer raak, nu iets minder zichtbaar, op een scoutinggebouw in Baarn verzamelen veertig vrijwilligers, een vijftal trainers en vijfendertig cursisten. Samen leren en oefenen ze om elkaar en zichzelf te ontwikkelen. In dit geval dus heel bewust – een training voor nieuwe leiders, die in teams van twee tot vijf elke week opkomsten, weekenden en kampen organiseren. Pas dan word je bewust wat er allemaal bij komt kijken, wat er allemaal mogelijk is en wat er allemaal al is om jou te helpen. Niet alleen de oefening en theorie van de trainers is interessant, maar ook onderlinge uitwisseling en kennismaking. Mensen met elkaar verbinden.

Achtergrond

Op de achtergrond zit er, aan zo’n activiteit van een paar uur, een paar maanden aan voorbereiding. Programma moet worden uitgewerkt, materiaal moet worden klaargezet en gecontroleerd en mensen die meewerken moeten instructie krijgen. Er moet afstemming plaatsvinden met andere teams, en op één of andere manier is het de bedoeling dat dit allemaal bijdraagt aan één centraal doel. Iets waar die éne welp die daar door de stad rent, zich eigenlijk helemaal niet zo bewust van is.

Want, begrijpt hij eigenlijk wel dat het best bijzonder is? Dat het eigenlijk best raar is dat je zonder een volwassene met andere kinderen die je amper kent door de stad kunt rennen? Dat je iets unieks meemaakt als een van je teamgenootjes valt en een schaafwond krijgt? Dat iedere andere zeven jarige in paniek “mama” roept, en jij denkt: tanden op elkaar en door rennen? Nee, daar is dat jochie zich eigenlijk helemaal niet bewust van. Maar is dat erg?

Afstand

Op afstand is er een centraal team die dit alles overziet. Er voor zorgt dat wat deze teams doen, bijdraagt aan de ontwikkeling van niet alleen die ene welp, maar het geheel. Er voor zorgt dat kwaliteit continue wordt verbeterd, problemen worden opgelost en continuïteit wordt gewaarborgd. Er moet gezorgd worden dat er genoeg geld is om al dit leuks te kunnen doen, maar ook al die andere leuke dingen die gedaan worden. En er moet verantwoording worden afgelegd aan de leden die dit geld betalen.

Een belangrijke rol wordt gespeeld door het bestuur van onze scouting regio – en ik ben daar een trots lid van. Als je het zo op een rijtje zet klinkt het saai en ver weg, maar dat is het absoluut niet. Het is namelijk maar een gedeelte van het werk. Want als ik, als bestuurslid, tussen al die rennende welpen sta, weet ik wat mijn aandeel daarin is, en ben ik ongelofelijk trots op het team wat dit evenement heeft neergezet.

Als ik met mijn rode trui en groene das een clubgebouw binnen stap, word ik met open armen en een lach ontvangen. Wij voelen ons uitgenodigd op elk regio feestje, en maken daar ook dankbaar gebruik van. We staan te dansen tussen de scouts op een disco, en te kletsen met leiding op een borrel. We verbinden scoutinggroepen met een probleem met scoutinggroepen met een oplossing. We dragen uit dat we klaar staan voor de leiding, besturen en leden in onze regio en we zijn enorm trots dat we daar zeker niet alleen in zijn. Samen met 100 andere vrijwilligers laten we aan alle groepen in de regio zien wat scouting is. Niet omdat wij vinden dat wij het zo goed doen, en zeer zeker niet omdat die groepen het zo slecht doen (want geloof mij, dat doen ze echt niet!), maar omdat we vinden dat als we samenwerken, we iets fantastisch moois neerzetten.

Tot slot

Dit is ook een oproep aan jou. Acht jaar geleden begonnen veel van mijn collega bestuursleden aan dit geweldige avontuur. Ze mogen, kunnen en willen dit maximaal negen jaar doen, wat betekent dat dit binnenkort eindig is. Samen hebben zij het begin gemaakt van een fantastisch sterk avontuur – een regio die groepen verbindt en samenbrengt. Een regio die evenementen organiseert waar ik bijzonder trots op ben. Ik ben ingestapt op het juiste moment om deze groei mee te maken. Nu is dit een oproep aan jou, we sluiten een hoofdstuk af en beginnen aan het vervolg van ons avontuur. Ben jij degene die het volgende hoofdstuk tot een succes maakt?